ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΑ

Κείμενο: Λίνα Στεφάνου

Αποκλειστικές φωτογραφίες από τα παρασκήνια στο Εθνικό Θέατρο: Γιάννης Μπουρνιάς.

Σε ξενίζει η πρώτη σκηνή του καυγά μεταξύ φίλων – οπαδών των δυο οικογενειών Μοντέγων και Καπουλέτων. Φοβάσαι μήπως ο σκηνοθέτης έπεσε στο λάθος που πέφτουν πια οι θίασοι του Λονδίνου αιχμάλωτοι της απολυτότητας του political correctness, του diversity και της κακώς εννοούμενης equality policy(e). Όμως γρήγορα συνειδητοποιείς καθώς το έργο σε τραβάει γερά στο σφιχτό ρυθμό του ότι οι φόβοι σου είναι όχι μόνο αβάσιμοι, αλλά ότι μπροστά σου εκτυλίσσεται μια καλοδουλεμένη παράσταση, με ευφυή ευρήματα που επιτρέπουν στον σκηνοθέτη Δημήτρη Καραντζά να υπογραμμίσει με σαφήνεια την αντίθεση ανάμεσα στην παρακμή της Βερόνα, στην ασχήμια μιας κοινωνίας -που θα μπορούσε να είναι και σημερινή- η οποία βρίσκεται σε παρακμή, και στην αγνότητα του πιο δυνατού και απελπισμένου έρωτα στην ιστορία της Δυτικής λογοτεχνίας. Ενός έρωτα που έχει τη δύναμη μιας επανάστασης, αφού με τον πιο τραγικό τρόπο, καταφέρνει στο τέλος με τη θυσία του να τ’ αλλάξει όλα.

Το εμπνευσμένο λιτό σκηνικό της Μαρίας Πανουργιά επιτρέπει την παράλληλη δράση και διευκολύνει την νοηματική αμεσότητα που θέλει να πετύχει ο σκηνοθέτης. Σε μια ευθεία, ορίζεται το σπίτι των Καπουλέτων, αλλά και ο μισοκρυμμένος, κατανυκτικός ναός του πατέρα Λαυρέντιου. Από πάνω είναι ο ουρανός και το μπαλκόνι των εραστών που λούζεται απ’ το φεγγάρι και μπροστά είναι ο δρόμος που θα μεταμορφωθεί σε μαυσωλείο, σε μαζικό τάφο.

Όταν στο σπίτι των Καπουλέτων γίνεται γιορτή, την ίδια στιγμή στο μπαλκόνι ανθίζει ο ιδανικός έρωτας, εκείνος που θέτει δικούς του νόμους και κανόνες και αψηφάει ακόμα και το θάνατο. Η αντίθεση ανάμεσα σ’ αυτό που συμβαίνει στο πάνω και στο κάτω μέρος της σκηνής δημιουργεί μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στις αντιπαρατιθέμενες δυνάμεις: την παρακμή και τη φαυλότητα από τη μια και τη δύναμη του έρωτα από την άλλη.

Συγκινητικό ντουέτο η Ηρώ Μπέζου και ο Έκτορας Λιάτσος κλέβουν την καρδιά των θεατών καθώς ο λόγος τους υψώνεται καθαρός και ποιητικός σαν δροσερός αέρας. Ο πατήρ Λαυρέντιος του Κωνσταντίνου Αβαρικιώτη θυμίζει λίγο έναν ανάποδο Μεφιστοφελή που μπλέκεται στο δράμα προσπαθώντας μάταια να αποτρέψει το αναπόφευκτο. Στην τραγικότητα του αντιπαρατίθεται η ανάλαφρη περσόνα της παραμάνας που έχει δημιουργήσει η Ρένη Πιττακή. Απολαυστικός ο Γιάννης Κλίνης ως Μερκούτιος ενώ ξεχώρισε η Ρίτα Λυτού στον βουβό της ρόλο ως καλεσμένη.

Οι μελετημένοι φωτισμοί του Δημήτρη Κασσιμάτη, και η μουσική του Γιώργου Πούλιου δημιουργούν ένα ενιαίο σύνολο και υπηρετούν το όραμα του σκηνοθέτη αναδεικνύοντας το.

Ο Δημήτρης Καραντζάς πήρε τον πολυπαιγμένο Σαίξπηρ, τον ξεσκόνισε από την ανία της επανάληψης και δημιούργησε ένα φρέσκο, δυνατό έργο, που αφορά κάθε σύγχρονη κοινωνία.